Stardust

Tysiące drobnych ziaren tańczących w powietrzu. Jak gwiezdny pył, jak wieczny śnieg, widocznych jedynie pod światło ostrego słońca, z którym niewielu jest się w stanie zmierzyć. Jednakże w rudych promieniach zachodu, w błyskach zdradzających niknącą już siłę, jeśli przypatrzeć się odpowiednimi oczyma, zaskakuje ta zadziwiająco powszechna materia swoją obecnością, swobodą istnienia, poruszając czasem najczulszą nutkę zazdrości swoim prawem do lekceważenia tyranizującej resztę świata grawitacji.

Gwiezdnym pyłem sam siebie lubi nazywać trochę na wyrost. Poza beztroską dumą z obnoszeniem się dowolnym zmyślonym terminem czai się w tym trochę racji, a to za sprawą potencjału przechowywania wielu poważnych marzeń. Na przykład tych o muzyce. Wbrew pozorom całkiem prostych do spełnienia. Skąd możemy na przykład wiedzieć, że w tej właśnie chwili, lub nawet w każdej innej, mała dziewczynka, leżąc na plecach i wymachując w powietrzu nóżkami w geście czystej radości wprawia pył w szalony taniec, wywołuje lokalne huragany i zakłóca chaotyczne trajektorie, tworząc tym samym cząstkę boskiej symfonii świata...? I choć nie dociera do jej uszu, to przecież pył znajduje swoje sposoby, by dziewczynka nie pozostała bez nagrody. A absolutnie nikt na świecie nie musi o tym wiedzieć.